Μία ακόμη από τις ιστορίες του βιβλίου μου "Δημοσιογραφικές Ιστορίες ... όπως τις έζησα" το οποίο θα βρείτε ή θα παραγγείλετε στα βιβλιοπωλεία. Και σε ηλεκτρονική μορφή στον παρόν ιστόποτο.
Ήταν το πρώτο σαββατοκύριακο του Ιουνίου 1982, μεταξύ των ορθοδόξων γιορτών της Αναλήψεως και της Πεντηκοστής. (Η διευκρίνιση αυτή έχει σημασία, κυρίως για το δεύτερο μέρος της ιστορίας, επειδή η Δευτέρα που ακολουθούσε ήταν αργία και δεν έβγαιναν οι εφημερίδες).
Στο Παρίσι, και συγκεκριμένα στο παλάτι των Βερσαλλιών, ο Πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν υποδεχόταν τη σύνοδο του G7 (ΗΠΑ, Καναδάς, Ιαπωνία, Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία και Ιταλία). Τότε ήμουν ανταποκριτής του Έθνους και της Εξπρές στις Βρυξέλλες και ενώ ο αείμνηστος Θαλής Ματσούκης, διευθυντής της δεύτερης, δέχθηκε να αναλάβει τα έξοδα αποστολής μου για να καλύψω τη σύνοδο, ο διευθυντής της πρώτης Αλέκος Φιλιππόπουλος τσιγκουνεύτηκε, λέγοντας ότι η εφημερίδα έχει ανταποκριτή στο Παρίσι τον Μ. Σμυρναίο, ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε ο διευθυντής του γραφείου Τύπου της πρεσβείας, Στυλιανού ή κάπως έτσι λεγόταν. Φυσικά αυτό ήταν παράνομο, αλλά….
Η έξυπνη τηλεφωνική θυρίδα που είχαμε οι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι
----------
Η σύνοδος άρχισε Παρασκευή απόγευμα. Η σύγκρουση ΗΠΑ και ΕΟΚ ήταν αναπόφευκτη εξαιτίας της πολιτικής των επιτοκίων που εφάρμοζε η Ουάσιγκτον και η οποία ενίσχυε τον αθέμιτο ανταγωνισμό. Ο Πρόεδρος Μιτεράν ήταν αποφασισμένος να πετύχει έναν ουσιαστικό συμβιβασμό με τον Αμερικανό πρόεδρο Ρόναλντ Ρήγκαν, αλλά οι οιωνοί δεν ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκοί.
Στη διάρκεια της συνόδου είχα τη χαρά να γνωρίσω την ανταποκρίτρια της Ελευθεροτυπίας Ήρα Φελουκατζή. Συμπαθέστατη συνάδελφος, σημείο αναφοράς της ελληνικής ιντελιγκέντσιας στο Παρίσι, έχουσα καλές σχέσεις με τον Πρόεδρο Μιτεράν. Ήταν μάλιστα τόσο φιλική μαζί μου που με προσκάλεσε στο σπίτι της σε μια μικρή μάζωξη Ελλήνων του Παρισιού την Κυριακή το βράδυ μετά το τέλος της διάσκεψης. Νομίζω ότι έμεινε στη rue Monge (ή μήπως ήταν στη rue Mouffetard, δηλαδή Μάης ’68 κι άλλα τέτοια επαναστατικά;).
Η Φελουκατζή με τον Πρόεδρο Μιτεράν (φωτογραφί από προφίλ της στο Facebook)
---------
Τέλος πάντων, επρόκειτο για ένα ευρύχωρο κλασικό παριζιάνικο διαμέρισμα στον πέμπτο όροφο χωρίς ασανσέρ. Φτάνω στην ώρα μου, με λουλούδια για την οικοδέσποινα, νομίζω. Ίσως ήταν και κρασί… Τέλος πάντων. Καμιά δεκαριά καλεσμένοι, εκ των οποίων οι πιο διακεκριμένοι Έλληνες διανοούμενοι του Παρισιού. Η υποδοχή τους ψυχρή και σνομπ, μέχρι εχθρική από ορισμένους θα έλεγα. Πέρασε λίγη ώρα για να καταλάβω το γιατί.
Ιδού η εξήγηση: Η συνέντευξη Τύπου με την οποία ο πρόεδρος Μιτεράν έκλεισε τις εργασίες της συνόδου του G7 είχε μεταδοθεί σε εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο. Ήταν κάτι το οποίο αγνοούσα παντελώς, αλλά για να σας πω την αλήθεια, και να το γνώριζα δεν θα άλλαζε ο τρόπος με τον οποίο έκανα τη δουλειά μου. Στην συνέντευξη Τύπου εκτός από μένα, οι άλλοι Έλληνες παρόντες ήταν η Φελουκατζή, ο Ριχάρδος Σωμερίτης και ο Στάθης Ευσταθιάδης του Βήματος, που ταξίδευε μάλιστα με το προεδρικό αεροπλάνο των ΗΠΑ και τους διαπιστευμένους στον Λευκό Οίκο δημοσιογράφους. (Γι’ αυτόν όμως υπάρχει συνέχεια στην αμέσως επόμενη ιστορία). Τώρα, αν ξέχασα κάποιον ας με συγχωρέσει, αλλά δεν έχει σχέση με τα διαδραματισθέντα στην παρούσα ιστορία, οπότε μικρό το κακό.
Κάτι τα ούζα που ήπιαμε το μεσημέρι με τον Ριχάρδο Σωμερίτη στο ουζερί Ολιβιέ, που βρισκόταν στη σκιά του πύργου του Μονπαρνάς, κάτι το στυλ των ερωτήσεων που είχαμε υιοθετήσει στις Βρυξέλλες –πιότερο αγγλοσαξονικό, παρά γαλλικό– αλλά σίγουρα η διαπίστωσή μου ότι η σύνοδος είχε μάλλον αποτύχει παταγωδώς, καθώς δεν βρέθηκε κάποια συμφωνία για τον καουμπόικο τρόπο με τον οποίο η αμερικανική διοίκηση χρησιμοποιούσε το εργαλείο των επιτοκίων για να ανταγωνιστεί αθέμιτα την ΕΟΚ και τον υπόλοιπο κόσμο, με ώθησαν να υποβάλω το κρίσιμο αυτό ερώτημα όταν μου δόθηκε ο λόγος, από τον Πρόεδρο Μιτεράν. Σε εθνικό γαλλικό δίκτυο ο Ξανθιώτης δημοσιογράφος μιας μικρής εφημερίδας τόλμησε να υποβάλει μια ενοχλητική ερώτηση στον Πρόεδρο Φρανσουά –για τους κολλητούς του– προσφωνώντας τον μάλιστα «κύριε Μιτεράν» κι όχι κατά τον παραδοσιακό γαλλικό τρόπο –της εποχής εκείνης τουλάχιστον– «αξιότιμε κύριε πρόεδρε της Δημοκρατίας Φρανσουά Μιτεράν, θα είχατε την καλοσύνη …». Πάντως, ο Μιτεράν δεν έδειξε να ενοχλείται και απάντησε προσπαθώντας να συγκαλύψει το αδιέξοδο.
— Oh mon dieu, quelle honte* , φαίνεται ότι αναφώνησαν οι της ελληνικής ιντελιγκέντσιας όταν με αναγνώρισαν. Προφανώς γι’ αυτούς, η φόρμα υπερείχε του περιεχομένου και η αλήθεια είναι ότι, 13 μήνες μετά την πανηγυρική εκλογή του, ο Πρόεδρος Μιτεράν έχαιρε ακόμα ευρύτατης δημοτικότητας.
Ειλικρινά, παρότι τους σεβόμουν και τους θαύμαζα γι’ αυτό που ήταν και για ό,τι προσέφεραν στην ελληνική διανόηση, λίγη ώρα αργότερα αποχώρησα διακριτικά, έχοντας την πεποίθηση ότι έκανα σωστά τη δουλειά μου.
-------
*Ω θεέ μου τι ντροπή». Έχει σημασία το στυλ με το οποίο λέγεται αυτή η έκφραση αυτή. Συνήθως με υπεροψία, στόμφο και αποστροφή δείχνει ανωτερότητα και καταδεικνύει τους δήθεν, δηλαδή καμιά σχέση μ’ εμένα
Comments