Μία ακόμη από τις ιστορίες του βιβλίου μου "Δημοσιογραφικές Ιστορίες ... όπως τις έζησα" το οποίο θα βρείτε ή θα παραγγείλετε στα βιβλιοπωλεία. Και σε ηλεκτρονική μορφή στον παρόν ιστόποτο.
Στα θρησκευτικά δεν ήμουν ποτέ καλός. Όπως δεν ήμουν καλός και σε πολλά άλλα μαθήματα στο σχολείο, για μην πω σχεδόν σε όλα. Ακούγοντας τη φράση που τόσο εύκολα λέμε όταν πεθάνει κάποιος, ”ο νεκρός δεδικαίωται”, κάτι δεν μου ακούγεται σωστά. Δηλαδή, όταν πεθαίνουμε τα πάντα ξεχνιούνται; Μας συγχωράει ο Θεός –αν υπάρχει και όποιος είναι– και τέλος; Πολύ βολικό μου φαίνεται.
Το έψαξα λοιπόν και είδα ότι η Βιβλική Εταιρία λέει πως η φράση αυτή του Αποστόλου Παύλου στην προς τους Ρωμαίους επιστολή σημαίνει απλά ότι ο νεκρός δεν μπορεί πλέον να αμαρτήσει και όχι ότι ξεχνάμε όλα όσα κακά έπραξε.
Στη σύνοδο των G7, τον Ιούνιο του 1982 στο Παρίσι, συνάντησα για πρώτη φορά τον «αξιότιμο» Στάθη Ευσταθιάδη, ο οποίος ήταν φτασμένος δημοσιογράφος του συγκροτήματος Λαμπράκη και αρθρογραφούσε κυρίως στο Βήμα. Στο Παρίσι, σύμφωνα με όσα με περισσό κομπασμό μου είπε, είχε φτάσει με το προεδρικό αεροπλάνο, «το Air Force One» πρόσθεσε για να το εμπεδώσω καλύτερα, με το σύνολο των Αμερικανών δημοσιογράφων που κάλυπταν το ρεπορτάζ του Λευκού Οίκου, του οποίου ένοικος εκείνη την εποχή ήταν ένας δεύτερης διαλογής ηθοποιός ονόματι Ρόναλντ Ρήγκαν.
Ουάου, έμεινα άφωνος και καθηλωμένος στην καρέκλα μου. Συνομιλούσα μ’ έναν μύθο της δημοσιογραφίας, σκέφτηκα. Και πριν συνέλθω από την αμηχανία μου, μου παρουσιάζει ένα Αμερικανό διπλωμάτη (;), ο οποίος μου συστήθηκε σε σπαστά ελληνικά ως επικεφαλής του «γκρηκ ντεσκ» στο «Στέιτ Ντιπάρτμεντ», ελληνιστί, γραφείο ελληνικών υποθέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών. Ο διπλωμάτης (;), ουσιαστικά απρόσκλητος στη συζήτηση, αρχίζει να αραδιάζει όλες τις λεπτομέρειες της συνάντησης Ρήγκαν-Παπανδρέου σε λίγες μέρες στη Βόννη, όπου από 9 έως 11 Ιουνίου συνερχόταν η διάσκεψη κορυφής του ΝΑΤΟ και την οποία είχε προγραμματίσει η υπηρεσία του. Και λογικά, η ελληνική διπλωματία αγνοούσε τα πάντα για τις αμερικανικές προετοιμασίες.
Κόκκαλο εγώ, συνειδητοποιώ ότι έχω μια σημαντική πληροφορία. Και ήταν σημαντική γιατί η ελληνική πλευρά επεδίωκε τη συνάντηση Παπανδρέου-Ρήγκαν, αλλά οι Αμερικανοί το άφηναν στο φλου για να την "σπάσουν" στην κυβέρνηση Παπανδρέου των ηρωικών αντι-αμερικανικών και αντι-ΝΑΤΟϊκών συνθημάτων.
Είναι Κυριακή πρωί, οι εφημερίδες δεν βγαίνουν τη Δευτέρα λόγω αργίας και το Ισραήλ έχει εισβάλει στο Λίβανο. Δευτέρα πρωί τηλεφωνώ στον Φιλιππόπουλο στο Έθνος και του εξηγώ τι έχει συμβεί και φυσικά του ζητάω να καλύψει τα έξοδα αποστολής, μιας και η «Εξπρές», ως πρωινό φύλλο θα έβγαινε μια μέρα αργότερα και ενδιαφερόταν περισσότερο για τα οικονομικά θέματα. Μου λέει ότι θα «χτυπήσει» το θέμα στην πρώτη σελίδα, κάτω από την ισραηλινή εισβολή και μου ζητά έναν αριθμό τηλεφώνου στο Παρίσι (σημείωση για τους νεότερους: το 1982 το κινητό τηλέφωνο δεν είχε εφευρεθεί ακόμη).
Αντίγραφο του πρωτοσέλιδου του Έθνους και της διαπίστευσής μου στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ
Μέχρι αργά το βράδυ της ημέρας εκείνης δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο Ευσταθιάδης με χρησιμοποίησε, καθώς ο ίδιος δεν δημοσίευσε τίποτα στις εφημερίδες του συγκροτήματος. Λόγω της αργίας είχα κανονίσει να μείνω στο Παρίσι στον φίλο Δημήτρη Σκλαβενίτη, πριν ταξιδέψω την Τρίτη για τη Βόννη για τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, όπου ήμουν διαπιστευμένος για το Έθνος.
Αργά το βράδυ της Δευτέρας, γυρίζουμε στο σπίτι του Δημήτρη μετά από μια πληκτική ταινία του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ (Passion, νομίζω) – να με συγχωρούν οι θαυμαστές του, αλλά δεν ήθελα να χαλάσω το χατίρι του φίλου γι’ αυτό πήγα. Τότε χτυπά το τηλέφωνο, το σηκώνει ο Δημήτρης και στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ο Δημήτρης Μαρούδας, ο υπουργός Τύπου που είχε υποσχεθεί να καταρρίψει τους δορυφόρους για να μην μεταδίδουν ξένα τηλεοπτικά προγράμματα στην Ελλάδα και να διατηρηθεί το μονοπώλιο της κρατικής ασφυκτικά ελεγχόμενης από τον ίδιο ΕΡΤ. Ο Φιλιππόπουλος είχε στείλει το κείμενό μου στον Μαρούδα για να ενημερωθεί η ελληνική κυβέρνηση, έναντι κάποιου ανταλλάγματος υποθέτω, αλλά απέφυγαν να μ’ ενημερώσουν γι’ αυτό. Ο Μαρούδας ζητά διευκρινίσεις και τότε αντιλαμβάνομαι ότι ο Ευσταθιάδης με χρησιμοποίησε για να μην εκτεθεί ο ίδιος και οι στενές σχέσεις του με τους Αμερικάνους. Δυσάρεστα στενές μού φαίνονταν οι σχέσεις αυτές, αλλά άντε να βρεις την άκρη. Ήταν όμως αργά και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, μιας και το θέμα βρισκόταν καθ’ οδόν προς το πιεστήριο.
Τον αξιότιμο αυτόν «συνάδελφο» τον συνάντησα πολλές φορές στη συνέχεια και απέφευγα επιμελώς να τον συναναστραφώ, μέχρι τον Ιανουάριο του 1995. Τότε δουλεύαμε στο συγκρότημα Λαμπράκη (αυτός στο Βήμα κι εγώ στον Οικονομικό Ταχυδρόμο) και συνοδεύαμε τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου σε επίσημη αποστολή στη Συρία και στην Ιορδανία στο πλαίσιο κάποιας ομιχλώδους ειρηνευτικής πρωτοβουλίας της Ελλάδας για το Μεσανατολικό, όπως είχε ανακοινωθεί επίσημα. Ο λόγος όμως ήταν άλλος και ο ρόλος του αξιότιμου «συναδέλφου» σε βάρος συναδέλφων αποδείχθηκε αχαρακτήριστος, για να μην γράψω κάτι βαρύτερο. Και δεν ήταν η πρώτη φορά, όπως θα θυμούνται κι άλλοι συνάδελφοι. Αλλά υπάρχει η συνέχεια στην επόμενη ιστορία.
Comentários