(Μία ακόμη από τις ιστορίες του βιβλίου μου το οποίο θα βρείτε ή θα παραγγείλετε στα βιβλιοπωλεία. Σύντομα και σε ηλεκτρονική μορφή στον παρόν ιστόποτο.)
Ο κινέζος θέλει τον αρχηγό του
Ήταν Οκτώβριος του 1995 όταν μαζί με καμιά δεκαπενταριά συναδέλφους συνόδευσα κυβερνητική και επιχειρηματική αποστολή στην Κίνα, με επικεφαλής τον τότε υπουργό Εξωτερικών Κάρολο Παπούλια. Λίγο πριν προσγειωθούμε στο Πεκίνο, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΥΠΕΞ κ. Κωνσταντίνος Μπίκας, μας ενημέρωσε ότι οι Κινέζοι είχαν προβλέψει από δύο συνοδούς/ξεναγούς για καθένα από τα τρία γκρουπ της αποστολής. Το πρώτο γκρουπ ήταν οι υπουργοί, όπου εκτός από Παπούλια, συμμετείχαν ο κ. Γιώργος Κατσιφάρας, υπουργός Ναυτιλίας και ο κ. Γιάννης Ανθόπουλος, υφυπουργός Οικονομίας. Το δεύτερο, οι επιχειρηματίες με τον κ. Γιάννη Παπαθανασίου, Προέδρο του Εμπορικού Επιμελητηρίου και τον εφοπλιστή κ. Ανδρέα Ποταμιάνο. Και το τρίτο οι δημοσιογράφοι, μεταξύ των οποίων και δύο πειραχτήρια, ο Νίκος Μεγγρέλης και ο Σπύρος Σουρμελίδης ή, ακόμα, ο Δημήτρης Καπράνος και ο Νότης Παπαδόπουλος.
Αμέσως αρχίζει μια έντονη συζήτηση μεταξύ μας για το τι πρέπει να ζητήσουμε από τους συνοδούς/ξεναγούς μας –που παρεμπιπτόντως είχαν κι άλλη δουλειά– να επισκεφθούμε. Έχοντας μια μικρή εμπειρία της κινέζικης νοοτροπίας, από δύο ή τρία προηγούμενα ταξίδια στη χώρα της Πολιτιστικής Επανάστασης που έφερε μια νέα μορφή καπιταλισμού, τους λέω θα πρέπει να ορίσουμε έναν επικεφαλής της ομάδας μας για τις συνεννοήσεις με τους Κινέζους οδηγούς.
Με κοίταξαν απορούντες όλοι και με πρώτους τους Μεγγρέλη και Σουρμελίδη άρχισαν το πείραγμα. Κατά την επίσημη υποδοχή στο αεροδρόμιο του Πεκίνου μάς υποδέχονται δυο ευγενέστατοι Κινέζοι και ένας εξ αυτών σε άπταιστα ελληνικά μάς εξηγεί το πρόγραμμα και μας ρωτά τι θα θέλαμε να επισκεφτούμε στον λίγο ελεύθερο χρόνο που είχαμε. Κατά το ελληνικό συνήθειο, οι δημοσιογράφοι αρχίζουν να μιλούν όλοι μαζί και ο καθένας να προβάλλει τα αιτήματά του. Εκνευρισμένος ο δεύτερος συνοδός/ξεναγός –που όπως έγραψα δεν ήταν η μόνη του δουλειά– ρωτά σε άπταιστα αγγλικά: — Ποιος είναι ο αρχηγός σας, ο επικεφαλής σας επιτέλους. Τον κοιτάζουν όλοι με αμηχανία και τα δύο πειραχτήρια της παρέας με δακτυλοδείχνουν. Ο ελληνόφωνος Κινέζος αρχίζει τις συνεννοήσεις μαζί μου για το πρόγραμμα και κάποια στιγμή με ρωτά ποιος είναι ο αντικαταστάτης μου, σε περίπτωση που δεν είμαι διαθέσιμος! Ο υπαρχηγός δηλαδή. Τότε φωνάζω τον Νίκο και τον Σπύρο και τους παρουσιάζω στον οδηγό/ξεναγό ως Έλληνες κινεζικής καταγωγής ονόματι Με Γκρε Λι και Σουρ Με Λι. Ένας εκ των δύο, κατά την επίσκεψή μας σ› ένα από τα μνημεία του κινεζικού πολιτισμού, δεν σεβάστηκε την ιστορία του με αποτέλεσμα να γίνει πρωτοσέλιδο στη σατιρική εφημερίδα το Ποντίκι (αλλά αυτή είναι μια άλλη δημοσιογραφική πλάκα). Πάντως, για να σας πω την αλήθεια, ο τίτλος του αρχηγού δεν συνεπάγεται και κάποιο προνόμιο, παρά μόνον μπελάδες όταν «ηγείσαι» μιας ομάδας απείθαρχων και κακομαθημένων δημοσιογράφων.
Στο Σινικό Τείχος με τους Σπύρο Σουρμελίδη, Νότη Παπαδόπουλο, έναν συνάδελφο που δεν θυμάμαι τ’ όνομά του και τον Δημήτρη Καπράνο (από αριστερά). Στο βάθος διακρίνεται η άτυχη συνάδελφος Νίνα Ασημακοπούλου, η οποία έχασε τη ζωή της στο τραγικό δυστύχημα του υπουργικού αεροσκάφους, με τον υφυπουργό Εξωτερικών Γιάννο Κρανιδιώτη.
Με τους κινέζους ξεναγούς μας σε εστιατόριο του Πεκίνου. Από αριστερά, ο κινέζος ξεναγός, ο Νότης Παπαδόπουλος, η Ελένη Καλογεροπούλου, ο Νίκος Μεγγρέλης, ο υποφαινόμενος και με το ποτήρι σηκωμένο ο Σπύρος Σουρμελίδης.
I hardly recognized you…