Μία ακόμα διασκεδαστική ιστορία που έζησα με τον αείμνηστο Κάρολο Παπούλια το 2006. Μία από τις δικές μου "Δημοσιογραφικές Ιστορίες ... όπως τις έζησα" (Μεταμεσονύκτιες εκδόσεις), γιατί ήταν ένας μορφωμένος άνθρωπος μ' ένα ιδιαίτερο, δικό του χιούμορ.
-----------------------------------------
Όπως πολλοί έτσι κι εγώ, στη μακρά δημοσιογραφική μου καριέρα, απέκτησα ένα παρατσούκλι, εξαιτίας του καλού συναδέλφου και αγαπητού φίλου Γιάννη Παντελάκη. Παρά το πομπώδες και μεγαλειώδες περιεχόμενο του παρατσουκλιού μου, διευθυντής ειδήσεων στην τηλεόραση δεν κατάφερα να γίνω. Βλέπετε χρειαζόταν άλλου είδους παρατσούκλι. Κάτι που να υποδηλώνει ότι μπορεί κάποιους σημαντικούς στην εξουσία και για την εξουσία να τους κρατάς στο χέρι. Αναφέρομαι στην προηγούμενη ιστορία, αλλά αυτή ανήκει στο παρελθόν.
Στην αίθουσα των κοινοβουλευτικών συντακτών στις αρχές της δεκαετίας του ’90 μοιραζόμουν το γραφείο με τον Παντελάκη της «Ελευθεροτυπίας». Γραφείο; Ποιο γραφείο; Ένα τραπέζι καντίνας νοσοκομείου, μαζί με μια καρέκλα καφενείου, ήταν το γραφείο του κοινοβουλευτικού συντάκτη της εποχής. Την εποχή εκείνη η χώρα –όπως και ο κόσμος γενικά– δεν απειλείτο από την τρομοκρατία. Δεν υπήρχαν τζιχαντιστές, οι Ευρωπαίοι ακροαριστεροί είχαν είτε συλληφθεί είτε εγκαταλείψει την ένοπλη δράση, οι Παλαιστίνιοι διαπραγματεύονταν με τους Ισραηλινούς, ΕΤΑ και ΙΡΑ βρίσκονταν σε «αγωνιστική» ύφεση, ενώ η τοπική «17 Νοέμβρη» μικρό ενδιαφέρον έδειχνε για τη ελληνική Βουλή. Έτσι το μπες-βγες στη Βουλή ήταν απλή διαδικασία, τουλάχιστον γι’ αυτούς που είχαν σχέση –άμεση ή έμμεση– με τον οίκο της Δημοκρατίας.
Τότε κάλυπτα τις εργασίες και τις δραστηριότητες της Βουλής για την «Εξπρές» και τον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και κάθε Πέμπτη πήγαινα στη σύσκεψη της σύνταξης του Οικονομικού με κουστούμι ή μπλέιζερ και γραβάτα. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα να συγχρωτίζομαι και να συνεργάζομαι με κορυφαίους δημοσιογράφους και αναλυτές όπως ο Γιάννης Μαρίνος, ο Αντώνης Παπαγιαννίδης, ο Αντώνης Κεφαλάς, ο Θανάσης Παπανδρόπουλος κ.ά., και γι’ αυτόν το λόγο υιοθέτησα το κουστούμι και την γραβάτα.
Οι αστυνομικοί στη βόρεια είσοδο της Βουλής μάς γνωρίζανε όλους τους δημοσιογράφους. Μια μέρα, καθώς έμπαινα στο κτίριο μαζί με τον Παντελή Αθανασιάδη, καλό φίλο και μακρινό εξ αγχιστείας εξάδελφο, ένας νέος αστυνομικός με χαιρέτισε, όπως χαιρετούσε τους βουλευτές και τους υπουργούς.
Το σκηνικό επαναλήφθηκε δυο τρεις φορές και υπέπεσε στην αντίληψη του Παντελάκη, που ήταν και το πειραχτήρι της αίθουσάς. Δεν ήθελε και πολύ και μου κόλλησε το παρατσούκλι ο «υπουργός». Για να πω την αλήθεια, στην αρχή μ’ ενοχλούσε, αλλά κάποια στιγμή έπαψα να δίνω σημασία. Όμως το ζήτημα είχε πάρει διαστάσεις, τόσο μέσα στη Βουλή –αρκετοί βουλευτές και υπουργοί το είχαν υιοθετήσει– όσο και στα δημοσιογραφικά γραφεία.
Το 1997 έφυγα για το Βέλγιο. Το παρατσούκλι ξεχάστηκε γενικώς, μόνον ο Παντελάκης μού το θύμιζε όταν κατά καιρούς βρισκόμασταν. Σε δυο όμως περιπτώσεις με βοήθησε να προκαλέσω θαυμασμό και έγινε αιτία να πιστέψουν ορισμένοι ότι πράγματι υπηρέτησα την χώρα μου ως υπουργός.
Τον Ιούνιο του 2006, ο Κάρολος Παπούλιας είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας και επισκέπτεται επίσημα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο. Όλοι οι Έλληνες υπάλληλοι, ευρωβουλευτές και αξιωματούχοι έχουν συγκεντρωθεί για να τον υποδεχθούν. Τότε εκτυλίσσεται ο ακόλουθος διάλογος:
Παπούλιας: Υπουργέ μου, σε χάσαμε τα τελευταία χρόνια, εδώ βρίσκεσαι;
ΓΖ: Ε… Ξέρετε, βρήκα μια δουλειά καλύτερη από το υπουργιλίκι εδώ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και μετακόμισα.
Παπούλιας: Εμείς πάντως στην Αθήνα δεν σε ξεχνάμε, μην μας ξεχάσεις κι εσύ και να έρχεσαι να μας βλέπεις που και που.
( Εδώ η συνάντηση και ο διάλογος με τον Κάρολο Παπούλια και, για να προλάβω τους δύσπιστους, στη δεύτερη φωτογραφία φαίνονται καθαρά ο κάμεραμαν και ο ηχολήπτης μου οι οποίοι κατέγραψαν τη συνομιλία. )
Άρχισε το σούσουρο. Όλοι χαμηλόφωνα αναρωτιόταν, αν πράγματι, πότε και σε ποια κυβέρνηση διατέλεσα υπουργός. Κολακευμένος άφησα την ασάφεια να πλανάται στον ευρύτερο χώρο της ευρωβουλής.
Δυο χρόνια αργότερα, το 2008, βρίσκεται στις Βρυξέλλες ο Δημήτρης Σιούφας για κάποια συνεδρίαση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το βράδυ, μετά το πέρας της συνεδρίασης, έχει καλέσει όλους τους Έλληνες εργαζόμενους σε μια μικρή δεξίωση γνωριμίας. Κάποια υπόθεση με καθυστερεί στο γραφείο και φτάνω στη δεξίωση με δεκάλεπτη καθυστέρηση κι ενώ ο Σιούφας έχει αρχίσει τη σύντομη ομιλία του.
Με το που με βλέπει αναφωνεί:
— Υπουργέ μου, γιατί άργησες; Είσαι καλά; Να τα πούμε μόλις τελειώσω.
Μετά απ’ αυτό νομίζω ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν μερικοί που πιστεύουν ότι κάποτε διατέλεσα πράγματι υπουργός. Το παρατσούκλι είχε την πλάκα του, άσχετα αν δεν ήταν αρκετό για να γίνω διευθυντής στην τηλεόραση …
( Από τη συνάντηση με τον Δημήτρη Σιούφα δεν έχω εικόνα, απλώς δημοσιεύω τη φωτογραφία του στην έδρα του Προέδρου της Βουλής, για να τιμήσω την μνήμη του. )
-----------------------------------------------
Αντώνης Κεφαλάς: Τιμή μου που με περιέλαβες στους κορυφαίους δημοσιογράφους του ΟΤ. Ωραίο το κείμενο και δείχνει ανάγλυφα την απόσταση που χωρίζει την σημερινή δημοσιογραφία από την παλιά. Να είσαι καλά.
Θανάσης Παπανδρόπουλος: Ωραίες αναμνήσεις Γιάννη μου και ευχαριστώ για την εύφημον μνεία.
Γιάννης Παντελάκης: Υπουργέ, τα σέβη μου .
Διαδικτυακός φίλος: Καλημέρα υπουργέ μου… συνέχισε να γράφεις τις εμπειρίες σου γιατί μαθαίνουμε πράγματα που δεν υπήρχε περίπτωση να τα γνωρίσουμε ποτέ και πολλά από αυτά είναι και διασκεδαστικά… να είσαι καλά Γιάννη.
Χριστίνα Κράτση: Ανασκαφές στα συρτάρια. Πρέπει να είναι μια από τις εκλογικές αναμετρήσεις του ’89 και ‘90. Ο Ξενοφών Ζολώτας ψηφίζει. Τα πρώτα δημοσιογραφικά μου βήματα με το Μέγκα. Δίπλα μου ο Γιάννης Ζωγράφος…
ΓΖ: Είναι οι εκλογές του Απριλίου 1990, που κέρδισε για τρίτη φορά ο Μητσοτάκης κι έκανε κυβέρνηση χάρη στον Κατσίκη.
Διαδικτυακός φίλος: Είναι πολύ καλύτερο να σε φωνάζουν κύριε υπουργέ παρά γειά σου πρόεδρε…
Διαδικτυακός φίλος: Το παρατσούκλι είναι περισσότερο τιμητικό από το να ήσουν πράγματι υπουργός διότι απονέμεται από την παρέα ενώ υπουργός στην κυβέρνηση γίνεται ο καθένας…
Αγγελική Λάζου: Εξαιρετική ιστορία από τα χρόνια που τιμούσαμε και το λειτούργημά μας.
Kommentare