Μία ακόμη από τις ιστορίες του βιβλίου μου "Δημοσιογραφικές Ιστορίες ... όπως τις έζησα" το οποίο θα βρείτε ή θα παραγγείλετε στα βιβλιοπωλεία. Και σε ηλεκτρονική μορφή στον παρόν ιστόποτο.
Η ιστορία του Μιχαήλ Βαρδάκα άρχισε με τα ταξίδια γνωριμίας και αναγνώρισης των ευρωβουλευτών, λίγους μήνες πριν από την ένταξη στην ΕΟΚ, τον Ιανουάριο του 1981. Διήρκεσε δε μέχρι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, γιατί τότε είχαν εκλεγεί οι νέοι ευρωβουλευτές, μαζί με τις εθνικές εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981. Όταν τον συνάντησα, εντυπωσιάστηκα με την πλήρη, την απόλυτη άγνοια που είχε ο εν λόγω βουλευτής για το τι σημαίνει Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, για να μαθαίνουν οι νεότεροι) και επιπλέον η μόνη γλώσσα που γνώριζε ήταν η καθαρεύουσα.
Ιδού ένα δείγμα της μοναδικής του ομιλίας στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπως την αποκόλλησε από τα επίσημα πρακτικά ο συνάδελφος Γιώργος Κουβαράς. «Κύριε Πρόεδρε δεν θα ειπώ πολλά, εξ αντιθέτου ελάχιστα, διότι οι προλαλήσαντες εμού εκάλυψαν το υπό κρίσιν θέμα. Ευχαριστώ».
Ρώτησα τότε τον Νίκο Ζαρντινίδη, έναν ευπατρίδη και διακεκριμένο καραμανλικό βουλευτή από τη Θεσσαλονίκη:
— Μα πώς ο πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης τον περιέλαβε στη λίστα των διορισμένων ευρωβουλευτών;
Μου είπε –off the record – ότι ο Βαρδάκας είχε παρακαλέσει τον Ράλλη να τον περιλάβει στη λίστα για να μπορεί να βλέπει το γιο του που σπούδαζε στο Παρίσι και πρόσθεσε με νόημα:
--Μάλλον κάτι του χρωστούσε ο Ράλλης από τις εκλογές (νομίζω ότι είπε, αλλά μάλλον εννοούσε την εκλογή Ράλλη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας).
— Τι; ρώτησα.
— Εν καιρώ, μου απάντησε.
Ένα ακόμα ερώτημα που μού έμεινε αναπάντητο.
Η πρώτη του γκάφα ήταν πριν από την ένταξη, στα μέσα του 1980. Σε μια συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Λουξεμβούργο –εκείνη την εποχή το ΕΚ συνεδρίαζε εκεί δύο φορές το χρόνο, Ιούνιο και Οκτώβριο– μπέρδεψε στο πρωινό την κρέμα σαντιγί με το βούτυρο και αναστατώθηκε το ιατρικό τημ του ΕΚ, καθώς μη μιλώντας κάποια ξένη γλώσσα δεν μπορούσε να εξηγήσει τι είχε πάθει και έτρεχε συνεχώς στην τουαλέτα, μέχρι που βρέθηκε Έλληνας διερμηνέας και λύθηκαν οι απορίες.
Λίγους μήνες αργότερα, στην πρώτη παρουσία των διορισμένων Ελλήνων ευρωβουλευτών στο Στρασβούργο τούς έγινε ξενάγηση με πλοιάριο (bateau-mouche) στα πανέμορφα κανάλια της Αλσατικής πρωτεύουσας. Κατά την αποβίβαση τούς περίμενε λεωφορείο για να τους μεταφέρει στο κτίριο του Κοινοβουλίου. Ο ήρωάς μας όμως επιβιβάστηκε κατά λάθος σε λεωφορείο με Γιαπωνέζους τουρίστες και για μερικές ώρες έκανε τον γύρο της πόλης. Καθώς δεν μιλούσε κάποια άλλη γλώσσα πλην της καθαρεύουσας δεν μπορούσε να ζητήσει από τον οδηγό να σταματήσει για να κατέβη. Αποβιβάστηκε τελικά από το λεωφορείο στο τέλος της περιήγησης και για καλή του τύχη έπεσε πάνω σε κάποιον Έλληνα συνάδελφο ο οποίος είχε την καλοσύνη να τον μεταφέρει στο Κοινοβούλιο.
Λίγους μήνες αργότερα, ο κ. Μιχαήλ έφτασε στο απόγειο της δόξης του, αφού μετά την μοναδική και καθοριστική για το μέλλον της Ευρώπης ομιλία του στην ολομέλεια –που ανέφερα παραπάνω– αποκοιμήθηκε στα έδρανα. Ξύπνησε μερικές ώρες αργότερα –περασμένα μεσάνυχτα– και δεν μπορούσε να βγει από το κτίριο. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τόσο αυστηρά μέτρα ασφαλείας όσο σήμερα και κάνα δυο φύλακες που υπήρχαν στο κτίριο ονειρεύονταν τις καλοκαιρινές διακοπές που έρχονταν. Κάποια στιγμή ξύπνησαν από τις φωνές του κ. Μιχαήλ, αλλά τους ήταν αδύνατον να τον κατανοήσουν. Αργά μέσα στη νύχτα ξύπνησαν κάποιον διερμηνέα που γνώριζαν, ο οποίος όμως δεν καταλάβαινε ελληνικά, αλλά μπόρεσε να ξυπνήσει έναν Έλληνα συνάδελφό του και κατά τα χαράματα να τελειώσει αισίως η περιπέτεια του κυρ Μιχάλη.
Οι ιστορίες αυτές θα παρέμεναν άγνωστες αν τις παραμονές των εκλογών της 18ης Οκτωβρίου 1981 ένας συνάδελφος –το πόσο συναδελφική ήταν η συμπεριφορά του είναι συζητήσιμο– δεν φρόντιζε να ενημερώσει τον εκπρόσωπο Τύπου του ΠΑΣΟΚ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τον Πέτρο Κωστόπουλο –ναι, ναι τον πολύ γνωστό Πέτρο Κωστόπουλο– και το θέμα πήρε διάσταση στο εγγλέζικο ταμπλόιντ και στο σατιρικό Ποντίκι. Κι εγώ παραλίγο να χάσω τη δουλειά μου την οποία είχα τόση ανάγκη και με πολύ κόπο είχα μόλις πετύχει. Όμως την εκδίκησή μου από τον εν λόγω συνάδελφο την πήρα κανένα χρόνο αργότερα με την δημοσίευση κατ› αποκλειστικότητα της μυστικής συμφωνίας επανένταξης της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
Τα εξής δύο σχόλια προσθέτουν κάτι στη φαιδρότητα της ιστορίας:
Νίκος Μεγγρέλης: Τι έχει ζήσει αυτή η χώρα!
Διαδικτυακή φίλη: (προφανώς διερμηνέας) Αχ αυτοί οι διερμηνείς τι έχουν ζήσει….χα χα χα
ΥΓ 1. It’s all Greek to someone: αγγλική έκφραση που χρησιμοποιείται για να δηλώσει ότι κάτι είναι ακατάληπτο. Στα ελληνικά η αντίστοιχη έκφραση είναι «αυτά είναι κινέζικα». Εικάζεται ότι η έκφραση αυτή προέρχεται από μια σκηνή του έργου του Σαίξπηρ «Ιούλιος Καίσαρ», όπου ο Κικέρων μιλάει στη Γερουσία στα ελληνικά. Ο Κάσιος έχει στείλει τον Κάσκα (Publius Servilius Casca Longus, ένας εκ των δολοφόνων του Καίσαρα) να ακούσει τι λέει ο Κικέρων και ο Κάσκας επιστρέφοντας λέει τη φράση αυτή, εννοώντας ότι δεν κατάλαβε τίποτα, καθότι ο ίδιος δεν ήξερε ελληνικά.
ΥΓ 2. Οφ δη ρέκορντ στη γλώσσα της δημοσιογραφίας σημαίνει πληροφορία από
πηγή μη αποδιδόμενη κατά τη δημοσίευσή της. Είναι χρήσιμη ένδειξη για τη δημοσιογραφική έρευνα αλλά για να δημοσιευθεί η πληροφορία πρέπει να επιβεβαιωθεί από κάποια άλλη επώνυμη πηγή ή άλλα αποδεικτικά στοιχεία. Κάποτε το «οφ δη ρέκορντ» γινόταν σεβαστό σαν Ευαγγέλιο. Σήμερα μοιάζει με κατάσταση επιστημονικής φαντασίας και αμφιβάλλω αν όλοι όσοι θέλουν να λέγονται δημοσιογράφοι γνωρίζουν τους κανόνες του και τους σέβονται. Κάποτε όντας σε θέση πολιτικής ευθύνης, είχα μια «οφ δη ρέκορντ» συζήτηση με πεπειραμένο ‘Άγγλο δημοσιογράφο, ο οποίος όχι μόνο το σεβάστηκε, αλλά μου ζήτησε την άδεια να συζητήσει την υπόθεση με τον διευθυντή του, χωρίς ν’ αναφέρει τ’ όνομά μου. Λίγους μήνες αργότερα ερευνώντας την υπόθεση βρήκε τα στοιχεία στα οποία είχα αναφερθεί και τα διασταύρωσε από δύο διαφορετικές πηγές και μετά τη δημοσίευσε. Έτσι λειτουργούν οι δημοσιογράφοι που σέβονται τον εαυτό τους και τη δουλειά τους.
Comments